Tonny Vos, baas over de gebouwen

Ruim zes maanden geleden trad Tonny Vos in functie als accomodatiebeheerder in het bestuur van WHC.

In die zes maanden was het zoeken. De ene keer een dag met verrassingen, dan weer een paar teleurstellingen. Maar Tonny voelt de verantwoordelijkheid en neemt zijn taak serieus.

Door de lockdown in maart en april was Tonny gedwongen om thuis te blijven. Iets wat voor de inwerkperiode heel goed uitpakte.

“De eerste weken heb ik veel geluisterd en getracht te begrijpen wat er allemaal gedaan werd en wat er bleef liggen”, vertelt Tonny. Met zijn positieve inslag en persoonlijke drijfveer om de dagelijkse gang van zaken weer op de rit te helpen heeft hij samen met de dagelijkse vrijwilligers de balans opgemaakt en probeert hij om er iets moois van te maken.

“Zaken snel verwezenlijken, laten zien wat allemaal kan maar ook wat niet kan. Dan krijg je de linies weer op één lijn en dat was nodig”, volgens Tonny.

De gemiddelde leeftijd van de dagelijkse vrijwilligers is ruim boven zijn eigen leeftijd. Tonny spreekt daarover ook zijn zorgen uit. Zonder nieuwe aanwas van jongere vrijwilligers zal de blauwwitte trots, de dagelijkse vrijwilligers, langzaam verdwijnen. En hoe krijgen we dan al het werk gedaan…

Voorlopig drijft hij op enthousiasme en is hij onverslaanbaar, zegt hij.

Hij realiseert zich dat dat een hele uitspraak is. Hoe hij dat voor zich ziet?

Hij ziet de successen opstapelen. In dit halve jaar is er al waanzinnig veel gebeurd, met heel veel hulp en adviezen die zijn gegeven. Tonny blijft dromen dat het nog mooier en beter wordt maar verliest de realiteit niet uit het oog.

“Teleurstellingen en ongewenste verassingen zijn een rode draad door onze accommodatie”, verzucht hij, “dat is helaas een eenvoudige conclusie na deze periode”.

Eigenwijs als hij is houdt hij zich vast aan kleine successen als ziet hij liever grote.

Tot slot wil Tonny alvast één van zijn grootste ergernissen met ons delen. Sigarettenpeuken!

Ze worden overal neergegooid, op het terras, voor de ingang van de kantine en rondom de velden. Vooral het terras is een doorn in het oog van Tonny. Daar worden overdag de spelletjes gedaan met de kinderen van de naschoolse opvang, zo tussen de sigarettenpeuken. “Als ik het zie dat iemand een peuk weggooit zal hij of zij het horen”, zegt Tonny,” er staan overal asbakken en als je ze niet ziet dan vraag je er één achter de bar”.

Komende maanden gaat Tonny ons op de hoogte houden door telkens een stukje te schrijven over de belevenissen die hij meemaakt. Een van de onderwerpen die hij wil uitdiepen is de privatisering van ons sportpark. Wat betekent dat privatiseren eigenlijk? En wat betekent dit voor onze vereniging en de leden?